Lieve sponsors, de meesten van jullie zijn er denk ik al van op de hoogte: afgelopen 4 mei, in de avond, is mijn allerliefste adoptiezoon Musa Ceesay verongelukt. Sinds 13 april 2015 hebben wij een hechte zoon–moederband opgebouwd en zijn plotselinge dood heeft mijn moederhart gebroken. Naast het grote persoonlijke verdriet is zijn overlijden ook een zware klap voor ons allen als stichting en een groot verlies voor de Gambiaanse gemeenschap en het ziekenhuis in Banjul waar Musa vaak de artsen assisteerde. Aankomende Juli zou hij afgestudeerd zijn als chirurg. Bekijk hier de rouwkaart van Musa.
Vorige week ben ik samen met mijn jongste dochter Larisa naar Gambia geweest. Ook zij had een hechte band met Musa als broer. Het was een zware en emotionele week. Ik zal jullie de details besparen want het was soms echt te heftig maar de uiteindelijke conclusie is:
We hebben al onze financiën veilig kunnen stellen; er staan bankrekeningen op Musa’s naam die van de stichting zijn maar de bank heeft ons verzekerd dat niemand daar aanspraak op kan maken (Er zijn een tante en neef die wettelijk erfgenaam zijn; de tante wilde aanspraak maken maar haar zoon is het daar niet mee eens). De bank geeft de zaak nu uit handen aan de rechtbank en volgens de bank hebben we genoeg bewijs om aan te tonen dat het geld op naam van Musa geen privégeld is maar stichtingsgeld t.b.v. de kliniek, onze studenten en het welzijn van de arme mensen aldaar. In de nabije toekomst kunnen de rekeningen worden overgezet op naam van onze stichting. Dan kunnen we ook verder met de bouw van de artsenpost/clinic. Yusupha Jammeh zal die begeleiding op zich nemen en heeft al contact gehad met het bouwbedrijf.
Het stuk grond waarop we bouwen was een gift van mij aan Musa, ten behoeve van de kliniek en de hulp aan de mensen aldaar. Wij hebben een gesprek gehad met de Alkalo (dorpshoofd) en in de nabije toekomst zal ook dit geregeld worden en komt het land op naam van onze stichting te staan.
De ontmoeting met Mama Samateh (onze weduwe waar het Gambia verhaal ooit mee begon) was heel emotioneel: Toen ik op 13 april 2015 Musa adopteerde heeft zij hem liefdevol opgenomen in haar huis. Zij hield/houdt echt heel veel van hem en 2 dat heb ik al die keren met eigen ogen gezien. Ik had een fotolijstje voor haar mee met een mooie foto van Musa en dat ontroerde haar heel erg. We hebben er samen bij zitten huilen.
Maar we hebben ook heel vreugdevolle momenten meegemaakt: Onze medische studente Binta Bojang (18-2-1996) is begonnen met haar 2e fase en gaat zich specialiseren tot verloskundige. Onze Binta Sambou (06-03-2007) zit in de ‘brugklas’ en wil graag straks verder gaan studeren om docente te worden. Haar zusje Aïsa (02-03-2013) vertelde mij dat ze graag ‘nurse’ wil worden en ik heb haar gezegd dat als ze goed haar best doet ze ook voor dokter kan gaan! De kinderen zien er allemaal goed uit en maken het goed, maar ik heb wel gezien dat het sinds corona moeilijk is geworden in Gambia; weinig toeristen en m.n. de voedselprijzen zijn schrikbarend hoog geworden, dat is wel een zorg en het zou goed zijn als we af en toe toch ook wat zouden kunnen bijspringen met basisvoedselhulp.
Bij de familie Jammeh, Yusupha zijn familie, hebben we afgelopen zondag alvast de 3e verjaardag van mijn tommah Monica jr. gevierd (05-06-2019). Dat was een welkome afleiding en zo leuk! Ik had een tas met ballonnen, slingers, een bloemenkrans en kaars voor op de taart meegenomen. We hebben de boel versierd, voor haar gezongen, verjaardagstaart gegeten en gedanst. Dat was een geweldige happening! Haar moeder volgt nu via onze stichting de opleiding tot kleuterleidster en ze geniet daar zo enorm van!
Het was een heftige, zware en emotionele week. Ik ben blij dat ik dit samen met mijn dochter Larisa heb mogen beleven. Ook voor haar was het zwaar. We hebben enorm veel steun gehad van onze representant Ba-Alagie (28-04-2002), voor wie Musa echt zijn mentor was, maar hij wil de taak van Musa als representant graag overnemen. Maar Yusupha was echt onze grootste steun en toeverlaat bij dit alles; niet alleen als geweldige chauffeur om ons overal heen te brengen maar ook als vertaler en woordvoerder, als vriend!
In Gambia heb ik geen afscheid kunnen nemen van mijn lieve zoon Musa; ik ben daar alleen maar geconfronteerd met het feit dat hij er echt niet meer is en nooit meer terugkomt. Op 25 Juni wil ik/willen wij als stichting dan ook een herdenkingsviering organiseren in onze kerk in Schagen om op onze manier afscheid te nemen van mijn allerliefste zoon, onze geweldige representant en een pracht arts ‘to be’….. We moeten verder zonder hem maar in mijn en ons hart, in alle mooie herinneringen zal hij er altijd zijn.
Lieve groeten van Monica, ook namens Frans, Maria & Arnold.